Nazwa „Ljubki”, powstała od słowa ljubować czyli zachwycać się, podziwiać. W całej ljubce – to sposób życia.
Ljubki bierze swój początek z tradycji skomoroszy, ale zasięgnięto ją z tradycji ofeńskiej. Ofeni (handlarze) – drobni obnośni handlarze. Całe życie ich upływało w ruchu, do którego przykładali ogromne znaczenie. Właśnie ruch uważali za podstawę życia.
Określenie „Ljubki” jest dość obszerne. Może być podzielone na 4 podstawowych kierunki:
1. Lecznicze ljubki, które pracują z ciałem. Uwalniając ciało od chorób i bólów, i zwracając w nie ruch, napełniając siłami życiowymi.
2. Bojowe ljubki, to znaczy ljubki jako sztuka walki. One dziełają umysłem i rozumem przywracając ruch za pomocą umysłu.
3. Filozoficzno-światopoglądowe, gdzie ljubki rozpatruje się jako światopogląd, sposób widzenia świata.
4. Radosne, ucieszne, zabawne ljubki. Lubki, jako zabawa, świąteczna radość, gra, która jest integralną częścią kultury rosyjskiej, podstawowym elementem każdego święta.
Ljubki przeznaczone są:
– Dla mężczyzn i kobiet w dowolnym wieku;
– Dla tych, którzy chcą poznać siebie przez ruch;
– Dla tych, którzy chcą poznać ograniczenia, które przeszkadzają w drodze do osiągnięcia celu i usunięcie ich;
– Dla tych, którzy chcą w pełni wykorzystać zdolność kierowania swoją rzeczywistością.
Podstawowe zadanie leczniczej ljubki – spowodowanie aby ruchy, poruszanie się było swobodne i bez przeszkód przepływało w całym ciele.
Sztuka walki polega na mistrzowskim władaniu bronią a także posiadaniu w sobie, w każdych życiowych okolicznościach, zwycięstwo swojego wewnętrznego przeciwnika, tego, który przeszkadza człowiekowi być groźnym, rozumnym, godnym.
Na ljubkach wszyscy działają ljubosznie: biją się na kułaki (pięści), walczą, chodzą ścianka w ściankę. Żeby zrozumieć psychologię tej walki trzeba zrozumieć jak postrzegali świat ludzie, bijący się na Ljubki w dawnych czasach, trzeba zrozumieć swoich przodków.
Bojowe ljubki – to bojowe starcie, wolny bój, w którym nie ma żadnych zasad i ograniczeń. Nie są ćwiczeniami lub współzawodnictwem, a do walki. Z jednej strony jest to stała gra, a z drugiej – ljubki mogą być potrzebne kiedy trzeba będzie obronić siebie, swoich bliskich, swoją ojczyznę.
Na Rusi od wielu wieków było wiele świąt, współzawodnictwa, dziarskich zabaw i walk, które weszły w ljubki. Bili się jak mawiano „na ljubki” – tak, aby nie połamać i nie okaleczyć swojego przeciwnika, przecież byli to przyjaciele i koledzy, z którymi następnego dnia razem pracowało się na polu. Przy tym bili się tak, żeby ta „gra”, była jak najbardziej zbliżona do rzeczywistej walki i stawała się szkołą wojowników.
Ljubki — to jeszcze droga wojownika, żołnierza. Takie jest filozoficzno światopoglądowe podejście w ljubkach. Każdy człowiek w takim czy innym stopniu staje się wojownikiem. Życie człowieka jest nieustanną walką: walka z żywiołami, chorobami, niesprzyjającymi warunkami, z ludźmi, którzy nie dają żyć, a także walka ze swoimi wewnętrznymi wrogami. W odpowiednim momencie swojego życia człowiek zostaje wojownikiem, i zaczyna bronić siebie, swojego życia i życie innych ludzi.
Podstawowa droga wojownika w ljubkach jest walka ze swoim wewnętrznym wrogiem, który stopniowo zniewala duszę wojownika, zmieniając jego świadomość. Dlatego wojownik w ljubkach jest w stałej gotowości do walki.
Zgodnie żołnierskim duchem w ljubkach rozumie się dążenie do wolności, ponieważ dusza jest z natury wolna, dopóki nie zostanie schwytana w niewolę ludzkich słabości stając się niewolnikiem swoich pragnień. W rezultacie większość ludzi przebywa w niewoli nawet nie zdając sobie z tego sprawy. W ljubkach istnieje mnóstwo ćwiczeń, które pomagają człowiekowi poczuć w sobie ducha wolności.
W ljubkach dusza jest postrzegana przede wszystkim jako Czująca, która odczuwa pragnienie ducha jako formę chęci, przechodzącej w życzenie.
Czująca Dusza nie może sformować swojego życzenia w postaci konkretnego obrazu. M oże ona wyrazić ją tylko językiem uczuć. Dla bardziej precyzyjnego kształtowania swojego pragnienia jest niezbędne działanie Myślącej duszy (Umysłu). Właśnie ona formuje uczucia idące od Czującej Duszy w konkretne obrazy, słowa. Po utworzonym życzenia Umysłu zaczyna tworzyć obraz jego realizacji, wcielenia w życie. Dalej wkracza do pracy Żywa Dusza. Ona pobudza ciało do działania, napełniając całą jego aktywność siłą życia i ruchem w kierunku realizacji pragnień.
W Ljubkach takie zgodne ze sobą współdziałanie między Czującą, Myślącą i Żywą Duszą nosi nazwę działaniem Duszy, lub też po prostu życiem Duszy. Człowiek powinien żyć pragnieniami duszy. Powinien zaglądać w głąb siebie i rozumieć te pragnienia. Powinien w pełni zaakceptować swój los i uświadomić sobie swoją prawdziwą naturę. Wtedy poczuje wewnętrzne zadowolenie w zgodzie z samym sobą. Takie jest życie w ljubkach.