ŚWIĘTO WODY
Święto wody związane jest z gwiazdozbiorami Oriona – prawdziwego Pasterza Boga Anu oraz gwiazdozbioru Erydanu czyli Niebiańskiej Rzeki. Przebieg całego procesu można sobie uzmysłowić spoglądając na Niebiosa Gwiaździste, przy wzięciu po uwagę przebiegu świąt obchodzonych w katolicyzmie, gdzie przedstawiono ciąg zdarzeń oparty na oglądzie Niebios Gwiaździstych posuwając się od strony lewej do prawej.
Orion to najjaśniejsza konstelacja Niebios położona na równiku niebieskim i widoczna na całym świecie. Jest to jeden z najbardziej rzucających się w oczy [1] i rozpoznawalnych konstelacji na nocnym niebie. [2] Jej nazwa pochodzi od Oriona , myśliwego z mitologii greckiej . Jego najjaśniejsze gwiazdy to niebiesko-biały Rigel (Beta Orionis) i czerwona Betelgeuse (Alpha Orionis). Babilońskie katalogi gwiazd z późnej epoki brązu nazywają Oriona MUL SIPA.ZI.AN.NA , [przypis 1] „Niebiański Pasterz” lub „Prawdziwy Pasterz Anu” zaś bóg Anu jest głównym bogiem niebiańskich królestw. Gwiazdozbiór Oriona nazywany był również : Światłością Świata lub Światłością Niebios.
GWIAZDOZBIÓR ORIONA
Gwiazdozbiór Oriona w tradycji babilońskiej nazywany był Dobrym Pasterzem Boga Anu, nazwę tą przejęło chrześcijaństwo i obdarzyło tym imieniem Jezusa , jedną z postaci Trójcy Świętej.
Objawienie Pańskie, czyli Trzech Króli należy do pierwszych świąt, które ustanowił Kościół[9]. We wczesnym chrześcijaństwie dzień ten obchodzony był na Wschodzie jako święto Bożego Narodzenia[9] (w Apostolskim Kościele Ormiańskim jest tak do dzisiaj), a także wspomnienie pokłonu Mędrców, oraz Chrztu Pańskiego i przemiany wody w wino w Kanie Galilejskiej. Było to święto Epifanii, objawienia się Boga całemu światu (Objawienie Pańskie)[10]. Obecnie święta te są rozdzielone i obchodzi się je osobno, tak więc Święto Wody jest to święto zamykające okres świętowania Bożego Narodzenia w katolicyzmie przypada w pierwszą niedzielę po 6 stycznia czyli po święcie Objawienia Pańskiego zwanego świętem Trzech Króli, które zawsze wypada w dniu 6 stycznia.
Owe święto Trzech Króli jest na Niebiosach gwiaździstych reprezentowane przez trzy gwiazdy Pasa Oriona – asteryzmu znajdującego się w gwiazdozbiorze Oriona ; są to gwiazdy:
ALNITAK
Nazwa własna gwiazdy Alnitak najczęściej tłumaczy się jako Pas (Pas Oriona). Nazwę zapisywano również Al Nitak oraz Alnitah. W tradycji chińskiej gwiazda wchodzi w skład asteryzmu o nazwie Trzy Gwiazdy (Pas Oriona) i stąd jej nazwa Pierwsza Gwiazda z Trzech Gwiazd. W mitologii chińskiej Pas Oriona nazywany był Belka Ważąca czy też Wiązka Ważąca jak również istnieje nazwa Koromysło.
W mitologii Hindusów Pas Oriona to Koromysło, do którego końców Sharvan, Kochający Syn, przymocował kosze umieszczając w nich swoich rodziców i zaniósł ich do świętych miejsc.
ALNILAM
Nazwa gwiazdy Alnilam w języku arabskim oznacza sznur pereł, inne nazwy tej gwiazdy to Al Nitham, Al Nathm i wchodzi w skład asteryzmu o nazwie Pas Oriona. W tradycji chińskiej nazwa gwiazdy to Druga Gwiazda z Trzech Gwiazd, gdyż wchodzi w skład trzy gwiazdowego asteryzmu o nazwie Trzy Gwiazdy (Pas Oriona). Nazwa Sławiańska Pasa Oriona to Trzy Kosy.
MINTAKA
Nazwa własna gwiazdy wywodzi się od arabskiego pojęcia Pas, jako że obiekt ten wchodzi wraz z gwiazdami Alnilam oraz Alnitak w skład asteryzmu o nazwie Pas Oriona.
Pas Oriona w historii astronomii nosił różne nazwy: u Rzymian nazywany był Balteus, u Chińczyków nazywany był Belką Ważącą. Według tradycji hinduskiej gwiazdy Pasa Oriona nazywane były Isus Trikanda, co tłumaczy się jako Strzała Trójelementowa, bez wątpienia można zauważyć bezpośredni związek z imieniem Jezusa, którego Sławiańskie brzmienie to ISUS. Należy zauważyć, że nazwa całego gwiazdozbioru Oriona w przeszłości brzmiała Prawdziwy Pasterz Boga Anu, takie to imię Dobrego Pasterza nadaje Jezusowi tradycja ewangeliczna. Nazwa Pasa Oriona w języku arabskim brzmi Al Nizam, co tłumaczy się jako Sznur Pereł. Ciekawe, że aby uzyskać sznur pereł uprzednio należy je na nizać (nizam) na sznur.
Gwiazdy te utożsamiają troistą strukturę umysłu człowieka. Trzy Jaźnie ludzkie.
W tradycji słowiańskiej a tym samym i polskiej gwiazdozbiór identyfikowany jest z postacią Króla Artura, mit ten jest bardziej znany w powiązaniu z mieczem tegoż Króla, który reprezentuje asteryzm o nazwie Miecz i przedstawiony jest przez mniejsze gwiazdy znajdujące się na prawym udzie gwiazdozbioru.
GWIAZDOZBIÓR ERYDANU
Erydan rozległy gwiazdozbiór nieba równikowego, szósty co do wielkości, znany starożytnym, którzy kojarzyli go z Nilem, Eufratem, Gangesem lub dowolną inną większą rzeką. Liczba gwiazd dostrzegalnych nieuzbrojonym okiem: około 100. W Polsce widoczny częściowo zimą. W całości widoczny na południe od równoleżnika 32°N[2].
W czasach nowożytnych na jednym końcu rzeki jest Alfa Erydanu, czyli Achernar (arab. „koniec rzeki”), drugi koniec wyznacza Beta Erydanu, nazywana też Cursa, początek rzeki, nazywana również „podnóżek”, leżąca obok Rigela w Orionie. Achernar jest dziewiątą gwiazdą pod względem jasności na niebie.
Erydan w mitologii greckiej to bóg i uosobienie rzeki o tej samej nazwie, ten że bóg uchodził za syna tytana Okeanosa[1] i nereidy Tetydy[1]. Był bratem potamoi (bogów rzecznych) i okeanid (nimf morskich), co mówi o oczywistych związkach z wodą
W rzece Erydan utonął Faeton, porażony gromem przez Zeusa za to, że skierował rydwan Heliosa zbyt blisko ziemi, co poskutkowało drastycznymi zmianami w klimacie[2].
Mityczny Erydan według historyków identyfikowany jest gwiazdozbiorem Erydanu (Eridanus) oraz z Rodanem lub Padem[1][3].
Herodot (Dzieje 3,115) powątpiewał w istnienie Erydanu: osobiście nie przypuszczam, żeby barbarzyńcy nazywali Eridanem jakąś rzekę, uchodzącą do morza północnego, skąd, jak niesie wieść, bursztyn pochodzi, ani też nie wiem o istnieniu wysp Kassyteryd, skąd do nas cyna przybywa. Naprzód bowiem sama już nazwa Eridanos dowodzi, że jest nie barbarzyńska, lecz helleńska, stworzona przez jakiegoś poetę .
Chrzest Jezusa Chrystusa
Święto wody związane jest z kolejnymi gwiazdami Niebios Gwiaździstych a mianowicie z gwiazdą Rigel z gwiazdozbioru Oriona.
RIGEL
Nazwa gwiazdy Rigel wywodzi się z języka arabskiego i oznacza Lewą Stopę Środkowego (Centralnego - Oriona), nazywana jest również Stopa Olbrzyma, Stopa Giganta, jak też Wielka Stopa. Arabski zwrot Rijl Jauzah al Yusrā oznacza tyle co lewą stopę, lewą nogę (stopę) Jauzah, zaś Jauzah tłumaczy się jako Olbrzym lub Środkowy. W tradycji najstarszej nazywana jest Stopą Prawdziwego Pasterza Niebios, inne jeszcze nazwy gwiazdy to: Algebar, Elgebar, Stopa Zdobywcy bądź Kesil o nieznanym znaczeniu, przy czytaniu wspak otrzymujemy Lisek.
Oraz gwiazdozbioru Erydanu czyli Niebiańskiej Rzeki
CURSA
Nazwa własna gwiazdy Cursa wywodzi się od arabskiego zwrotu Al Kursiyy al Jauzah, co tłumaczy się Krzesło (lub Podnóżek) Boży, jak też Podnóżek Giganta, gdyż znajduje się w bardzo małej odległości od lewej stopy Oriona, oznaczonej przez gwiazdę Rigel. Inna nazwa arabska to Al Udha al Na'am, co tłumaczy się jako Gniazdo Strusia lub po prostu Gniazdo bądź Miejsce Lęgowe. W tradycji chińskiej gwiazdę nazywano Złotą Studnią, jako że jest ona początkiem, źródłem gwiazdozbiorowej Rzeki, czyli gwiazdozbioru Eridanus.
Niebiański obraz pokazuje jak gwiazdozbiór Oriona lewą stopą czyli gwiazdą Rigel wstępuje do Niebiańskiej Rzeki czyli do gwiazdozbioru Eridanusa.
RZEKA ERIDIANUS
Według tradycji sławiańskiej Erydan czy też Eridanus to rzeka płynąca z północy na obszarze dzisiejszego Bałtyku z tak zwanego międzymorza fińsko – karelskiego, Laponii przez Zatokę Botnicką a następnie poprzez Bałtyk z ujściem do Rowu Norweskiego. Taki obraz istniał w czasie kiedy oś ziemska na skutek precesji wskazywał na gwiazdę Prawica Boża , ostatni raz miło to miejsce około 21 000 lat temu wówczas to istniał najniższy poziom oceanu światowego i Bałtyk jako płytkie morze zamienia się w rzekę. Kolejny raz zjawisko się powtórzy za około 7200 lat, czyli apogeum zjawiska będzie mieć miejsce w roku 9200. Rzeka Eridianu płynąc z północy niesie ze sobą materiał skalny zawierający glaukonit minerał o niebiesko zielonym kolorze co nadaje rzece ten kolor i stąd nazywano ją Rzeką Niebieską. Poza wspomnianym glaukonitem rzeka niesie też żywicę drzew iglastych, która jest zasadniczym składnikiem bursztynu, a jak twierdzi obecna nuka bursztyn Bałtyku jest pochodzenia skandynawskiego, stąd też rzekę nazywano Rzeką Bursztynową. Obecnie kiedy oś ziemska wskazuje na gwiazdę Polaris obserwujemy najwyższy stan Oceanu Światowego czyli mamy potop i Bałtyk jest płytkim morzem.
Tam to czyli nad rzekę Eridianus płynęli Argonuaci po Złote Runo czyli po bursztyn, który był przedmiotem pożądania w całym antycznym świecie.
Trebnicea 05.01.2023r. Tadeusz Pruss Mroziński